Nieuchronność.

Droga do domu



"W mym starym domu, który dawno już spłonął,

Do dziś na pewno nie zapomniał o mnie nikt.

I jest w nim półmrok, a za oknem zielono,

I jest w nim cisza, a za oknem ptasi krzyk.



Zapewne rano ktoś rozsuwa kotary,

Zapewne słychać w kuchni głosy i brzęk szkła,

A co godzinę biją zegary,

A co wieczora na pianinie ktoś tam gra.



W tym moim domu, utraconym Bóg wie kiedy,

Jest dla mnie miejsce na wprost drzwi.

Kiedyś tam wejdę, aby nigdy więcej nie wyjść,

I głos znajomy cicho spyta: – Czy to ty?



Znowu się zwrócą ku mnie dobrze znane twarze,

Znów ktoś jak dawniej powie: – Chodź…

…tylko ta droga, pod górę i w skwarze

…tylko tak trudno, bardzo trudno mi tam dojść.



Gdzie jest mój ogród i czy są w nim georginie?

Czy jeszcze stoi obrośnięty winem mur?

Czy tak jak dawniej mgły się snują w dolinie,

A za doliną błękitnieją szczyty gór?



Wszystko to ujrzę, kiedy furtkę odnajdę

I łąkę za nią, gdzie się pasie biały koń.

Po cichu dom swój od ganku zajdę,

Mosiężną klamkę jak przed laty wezmę w dłoń.



…bo w moim domu, utraconym Bóg wie kiedy,

Jest dla mnie miejsce na wprost drzwi.

Kiedyś tam wejdę, aby nigdy więcej nie wyjść,

I głos znajomy cicho spyta: – Czy to ty?



Znowu się zwrócą ku mnie dobrze znane twarze,

Znów ktoś jak dawniej powie: – Chodź…

…tylko ta droga, pod górę i w skwarze

…tylko tak trudno, bardzo trudno mi tam dojść"