W niedzielę przejechał do mnie jak gdyby nigdy nic. Nawet przyjechał wcześniej niż zwykle, często Go o to prosiłam... Radość jednak nie trwała długo. Zaczął wytykać mi najbanalniejsze błędy które popełniłam. Nie będę za to przepraszać, nie ma takiej potrzeby. Popełniam błędy jak każdy... Jestem w końcu tylko człowiekiem. Nie zawsze zdaję sobie sprawę, że moje słowa mogą kogoś urazić, nie widzę 2 minuty do przodu. Nie potrafię, jestem tylko człowiekiem... Później kolejne wyrzuty i kolejne. Ile można w ten sposób? Proste pytanie, albo My, albo jakoś to rozwiążemy, albo podejmiemy dorosłą i odpowiedzialną decyzję. Nie utrudniajmy sobie życia. Rozejdźmy się. A On od tak, lekką ręką - wstał, życzył mi szczęścia i ... odszedł. Nigdy nie spodziewałabym się, że mnie opuści, zostawi, porzuci. Kochałam Go całym sercem, a On od tak po prostu odszedł. Nie szukał rozwiązania, nie walczył, po prostu mnie tam zostawił samą. Od tak. Nie mogłam tego zrozumieć, było mi bardzo przykro, zwierzyłam się Rodzicom. Nie rozumiałam niczego, nie zrozumiałam słów Rodziców, Przyjaciół. Może nie chciałam rozumieć? Napisałam do Niego. Zniszczyłam są godność i napisałam, \"DLACZEGO?!\". Odpisał. I wiecie co? Nie żałuję że napisałam, ale jest coś jeszcze. Nie żałuję, że odszedł. Teraz rozumiem, że to nie jest Człowiek z którym można układać życie, z którym można zbudować dom, mieć dzieci i kota. Nie lubi kotów, dla Niego nie było ważne to by mieć swój kąt, wszystko było dla Niego takie banalnie proste. Banałem byłam dla Niego też ja. Jest mi smutno, przykro. Ale nie żałuję, że już nie ma obok mnie człowieka, który mnie niszczył. Jest mi lżej. I będzie coraz lepiej, wierzę w to. Znajdę chłopaka dla którego ważna będę ja, a nie jaranie z kumplami, dla którego ważna będzie moja miłość, a nie wypad na Brzeski z kumpelą. Dla którego ważna będzie moja rodzina, a nie tylko On i jego racje. Znajdę kogoś kto zrozumie, że boję się panicznie pająków, kto zaakceptuje, że lubię agresje. Który znajdzie we mnie to dobre serduszko pod dresami. Który będzie zawsze, a nie będzie tylko bywał. Który zrozumie, że jeśli czegoś nie chcę, to wystarczy poczekać, pozwolić mi się oswoić, a będzie tak jak powinno być. Tęsknie, nie pierwszy i nie ostatni raz, ale jest mi lżej. Bo w końcu zacznę żyć, kochać, tańczyć! A nie ograniczać się we wszystkim, bo jemu to nie odpowiada. 10 miesięcy odebrało mi wiarę w ludzi. Ale będzie dobrze, musi być.


\" Użalam się nad sobą i to nie jest spoko mimo wszystko... \"

dodane na fotoforum:

• Blackandwhite