Etiuda pogubionej duszy

Tam gdzie białe brzozy
z po­ran­nej mgły wyrastają
i smut­ne wie­rzby płaczące
sreb­rny­mi łza­mi etiudę
po­gubionym ser­com grają

tam gdzie na­wet echo gubi
wszys­tkie słowa
i roz­staj­ne dro­gi do­nikąd pro­wadzą
bez­domne dusze na kamieniu
przysiadły
szu­kając wybaczenia

tam gdzie ho­ryzont do­tyka ziemi
gdzie nie ma już no­cy i dni
sa­mot­ny człowiek
os­tatnim ges­tem rozpaczy
serce

przed Bo­giem otworzył.


Julka.

dodane na fotoforum:

• Natura