W sąsiedztwie zamku, od jego południowej strony, znajduje się obszerny park o XIX-wiecznym założeniu. W parku przeważają typowe dla Polski drzewa: jesiony, dęby, lipy oraz graby. Spośród sprowadzonych do parku innych gatunków roślin przyjęły się: platan klonolistny, dąb czerwony, sosna wejmutka i buk czerwony. Środek parku zajmuje rozległa łąka, a za nią niewielki staw. Między drzewami przepływa kilka strumyków, nad którymi przerzucono kamienne mostki.

Za czasów Kaspra Suskiego istniał niewielki ogród włoski z kwiatami i warzywami, który poszerzyła Anna Wielopolska na początku XVIII wieku. Miał on wówczas formę ogrodu barokowego z geometrycznie formowanymi krzewami. Za jej czasów zbudowano również oranżerię. W 2015 znajdowała się w złym stanie technicznym. Na początku XIX wieku park przekomponowali Wielopolscy, nadając mu charakter parku krajobrazowego. Ostatecznego kształtu romantycznego parku krajobrazowego nadali mu Braniccy, którzy zasadzili nowe gatunki drzew i krzewów, przebudowując także oranżerię w stylu neogotyckim. Park był kilkakrotnie niszczony przez wylewy rzek, m.in. w 1784.

Na południowym krańcu parku znajduje się tzw. Domek Ogrodnika, dawne zabudowania gospodarcze zamku. Mieści się w nich Muzeum Ziemi Suskiej.