PIZA

W 1173 r. błędnie wybrano miejsce, na którym zaczęto stawiać budowlę, nie bacząc na niestabilny grunt. Na skutki nie trzeba było długo czekać: już w trakcie prac przy trzeciej kondygnacji kampanila zaczęła się zapadać i wyraźnie odchylać od pionu. Po niemal stuletniej przerwie i długotrwałych naradach prace wznowiono, powodując pogłębienie się przechyłu. Roboty znowu stanęły na kilka dziesięcioleci. Wreszcie w 1350 r. wzniesiono zwieńczenie i zakończono prace, wtedy też na najwyższym piętrze zawieszono siedem dzwonów. Cylindryczna kampanila, pokryta od zewnątrz ażurowymi galeryjkami, składa się z ośmiu kondygnacji i liczy 58,5 m wysokości. Wewnątrz, wokół pustej części środkowej, biegnie kolista klatka schodowa z 293 schodami. Pierwsze prace ratunkowe, mające na celu zabezpieczenie wieży przed katastrofą, podjęto już w XIX w., ale przyniosły one więcej szkody niż pożytku (z tego okresu pochodzi wyłożona marmurem fosa). W latach międzywojennych kamienne fundamenty dzwonnicy podbito betonem, ale i to nie przyniosło spodziewanych efektów.