(0)
Powinien raczej być nazywany pałcem Aleksandry Czartoryskiej. Najpiękniejsza budowla w Siedlcach.
Kazimierz Czartoryski wybudował murowany pałac w 1730 r. zaś jego syn Michał Fryderyk Czartoryski, kanclerz wielki litewski, ojciec Aleksandry, przeprowadził remont pałacu w latach1769-1770 i przekazał w spadku córce wraz z Siedlcami i siedmioma wsiami w roku 1775.
Aleksandra słynęła z urody, wdzięku i dużych ambicji politycznych. Była mecenaską kultury, opiekowała się poetami i muzykami. Mówiono, że to właśnie grą na harfie, pięknymi wierszami zdobył serce młodej ( miała wówczas 31 lat), pięknej i bogatej wdowy po Michale Sapiesze kompozytor, poeta - Michał Kazimierz Ogiński – jej rówieśnik. Po śmierci Augusta III – w dwa lata po ich ślubie – czyniła starania, aby to właśnie jej mąż został królem Polski, ale Katarzyna II ostatecznie rozwiała jej nadzieje i marzenia o koronie dla męża. Aleksandra, po wyborze Stanisława Augusta Poniatowskiego, ( jej brata ciotecznego zresztą) na króla stała się jego gorącą orędowniczką. Od 1768 r. Na stałe mieszkała w W-wie faktycznie pozostając w separacji z Michałem. Salon jej był ośrodkiem życia kulturalnego stolicy. W okresie konfederacji barskiej 1768-72 utrzymywała bliskie kontakty z królem i Mikołajem Repninem – ambasadorem rosyjskim. Plotkowano również o jej romansie z Kazimierzem Poniatowskim – jej mąż przystąpił do konfederacji, ale jej majątki nie przepadły i pozostała wierna królowi.
W 1774 na krótko zeszła się z mężem, po czym w 1775 wyprowadziła się na stałe do Siedlec, gdzie odziedziczyła majątek po ojcu i gdzie zmarła w 23 lata później (1798r). Cztery lata po wprowadzeniu się do pałacu w latach 1779-81 Aleksandra dobudowuje górną kondygnację i dwa skrzydła poprzeczne, nadając mu charakter klasycystyczny. Lata, kiedy Aleksandra była panią w pałacu to złoty okres dla Siedlec – miasto w tym czasie otrzymało nowy ratusz, liczne nowe domy, budynki gospodarcze, szkoły i szpital dla ubogich. Dbała o rozwój rzemiosła i handlu. Nie miała swoich dzieci, więc otaczała opieką sieroty, dawała posag i wydawała za mąż, młodzi chłopcy mogli się kształcić a głodni zawsze dostali darmowy obiad w oberży( dzisiejszej poczcie). W pałacu bywali najznakomitsi artyści, pisarze i ludzie epoki: Franciszek Karpiński,Julian Ursyn Niemcewicz, Franciszek Dionizy Kniaźnin. Wystawiano tu sztuki teatralne min. Operę „ Cyganie” do libretta Kniaźnina i muzyki jej męża W 1781 założyła ogród sielankowy, angielski – Aleksandrię - ze stawem, wysepkami, budowlami w stylu antycznym i orientalnym a w dwa lata później w związku z wizytą króla Stanisława. Augusta dobudowała groty, domki dla gości. Stworzyła widowisko, spektakl które olśniło gości, króla i zapoczątkowało „ Turniej Dam” Izabeli z Flemingów Czartoryskiej (Puławy i Powązki), Heleny z Przeździeckich Radziwiłłowej ( Nieborów) Elżbiety z Czartoryskich Lubomirskiej ( warszawski Mokotów) i oczywiście Aleksandry Ogińskiej ( Siedlce) o miano twórczyni najpiękniejszej sielanki ogrodowej. Siedlce, wg ówczesnych pamiętnikarzy, były najpopularniejszym miejscem spotkań młodzieży arystokratycznej i artystów.
W okresie sejmu czteroletniego popierała reformatorów, ale po obaleniu Konstytucji 3 maja w czasie rządów Targowicy zadbała o swoje sprawy – wzięła udział w ostatnim sejmie w Grodnie w 1793 r, gdzie podejmowała ambasadora rosyjskiego Sieversa. W odwecie, w czasie powstania kościuszkowskiego 1794r jej warszawskie pałace zostały zdemolowane. Przyjęła jednak w Siedlcach przedzierającego się do Grodna Kościuszkę i podarowała mu turkusowy pierścień z brylantami, Kościuszko spotkał się tu również z Julianem Ursynem Niemcewiczem Po rozbiorach Siedlce znalazły się w zaborze austriackim a Aleksandra nadal utrzymywała dwór , organizowała imprezy, przedstawienia. Została pochowana w ufundowanej przez siebie kaplicy grobowej. Jej dziedziczka Izabela Czartoryska zamieniła z władzami austriackimi w1807r Siedlce na Tarnogórę. Przepiękna Aleksandria uległa w XIX w dewastacji.
W 1867 przy tworzeniu guberni siedleckiej przeprowadzono remont i mieszkali tutaj gubernatorowie aż do 1912r. Po I wojnie Światowej mieścił się w pałacu Zarząd Lasów Państwowych do 1921r a następnie pałac pełnił rolę siedziby kurii diecezjalnej . W1944 pałac został spalony i odbudowany w 1950 r. Mieścił się tu Urząd Miasta. W 2005r Akademia Podlaska otrzymała z UE dotację na jego remont i jest obecnie użytkownikiem pałacu.
wg przewodnika p. Ryszarda Bonisławskiego, encyklopedii Britannica i Nadbużańskiej Lokalnej Organizacji Turystycznej. :))))
