(0)
Wisława Szymborska - Gawęda o miłości do ziemi ojczystej
Bez tej miłości można żyć,
Mieć serce suche jak orzeszek,
Malutki los naparstkiem pić,
Z dala od zgryzot i pocieszeń.
Na własną miarę znać nadzieję,
W mroku kryjówką sobie uwić
O blasku próchna mówić „dnieje „
O blasku słońca – nic nie mówić
Jakiej miłości brakło im,
Że są jak okno wypalone,
Rozbite szkło, rozwiany dym
Jak drzewo z nagła powalone
Które za płytko wrosło w ziemię,
Któremu wyrwał wiatr korzenie.
I jeszcze żyje cząstką czasu
Ale już traci swe zielenie
I już nie szumi w chórze lasu.?
Ziemio Ojczysta , ziemio jasna
Nie będę powalonym drzewem.
Codziennie mocniej w ciebie wrastam
Radością , smutkiem , dumą , gniewem.
Nie będę jak zerwana nić.
Odrzucam pusto brzmiące słowa.
Można nie kochać cię i żyć
Ale nie można owocować.
