MAMA

Przyjechałam na swoim rowerze do centrum miasta.. Po umówionym spotkaniu usiadłam na ławce i obserwowałam tłum ludzi. Ludzi tak różnych, tak innych, tak wspaniałych. Ktoś śpieszył się do domu. Ktoś szedł całkiem wolno, bo nie miał do kogo wracać. Ktoś się witał, ktoś inny żegnał. Tyle różnych twarzy, różnych zachowań. Uderzyła mnie myśl o tym jaki świat jest olbrzymi. Ile miliardów ludzi w każdej chwili coś przeżywa.
Bo właśnie teraz, w tym momencie ktoś płacze, a ktoś inny głośno się śmieje.
jakieś dziecko krzyczy w sklepie. Inne siedzi cichutko płacząc w kącie. Jakaś dziewczynka czeka na powrót mamy z pracy. Podczas gdy chłopiec marzy, aby ktoś go zabrał z domu dziecka. Kobieta przygryza wargi z bólu, przystawiając dziecko do piersi. Inna trzyma maleństwo za rękę wsadzając dłoń do inkubatora. Ktoś właśnie zachodzi w ciążę, a ktoś ją usuwa. Matka zostaje w pracy po godzinach, by móc wyjechać z rodziną na wakacje.
W tym momencie, właśnie teraz… Ktoś marzy, a inny szuka sensu życia. Ktoś zobaczył dwie kreski na teście ciążowym, a ktoś znów stracił nadzieję. Teraz. Tyle emocji, tyle zdarzeń, tyle ludzi… A każdy ma swoją własną historię. Każdy niesie swój bagaż doświadczeń, każdego życie uczy czegoś innego. Wsiadam na swojego granatowego rumaka i ruszam tym razem do mamy. Cicho weszłam do mieszkania i postanowiłam zrobić sobie kawę. W ekspresie nie było już ziarenek, więc wyciągnęłam nowe opakowanie i otwierając je wysypałam połowę jej zawartości na podłogę w kuchni. Odstawiłam kubek i pozamiatałam ziarna. Przy okazji zauważyłam, że podłoga znów nadaje się do odkurzania, więc skoro pozamiatałam kuchnię to wzięłam już ten cholerny odkurzacz i „przeleciałam” cały parter. Zatrzymałam się przy schodach. Wyglądają koszmarnie. Odkurzyć!
Znajdując się już na piętrze skorzystałam z łazienki. Pozbierałam wszystkie ręczniki, wyczyściłam kibel i lustro wciąż pamiętając o tym, że teraz czas na kawę. Wróciłam na dół. Wsypałam resztę ziaren do ekspresu i nacisnęłam przycisk. W powietrzu zapachniało ciepłą, świeżo parzoną kawusią. Usiadłam na kanapie. Nie zdążyłam dobrze tyłka usadowić, przypomniało mi się ,że mleczka trzeba mamie dolać … . zerknęłam na lodówki, w której znów coś się zepsuło, więc szybko ją ogarnęłam.
Dwa głębokie wdechy. Mamo! Kawa ……. moja mama z impetem wpadła do kuchni. Widząc moją minę zaczęła wymieniać mi wszystkie sytuacje, w których była ze mnie dumna. Wyliczała wszystkie moje zalety. Tłumaczyła dlaczego w jej oczach jestem cudowną córką .Powiedziała że w gonitwie życia zapominamy o tym co nam się w życiu udało, wynosząc na piedestał nasze porażki. I wtedy włącza mi się czerwona lampka. STOP!
Dziękuję Mamo....Za to, że zawsze jesteś przy mym boku, że wskazujesz drogę mi w mroku, że dni moje tęczą malujesz
dziś Mamo z głębi serca Ci dziękuję..
Dziękuję, że znosiłaś to,
czego nie sposób było znieść,
że robiłaś cos z niczego,
że dawałaś, mając puste kieszenie,
że kochałaś, gdy kochać mnie się nie dało,
że zarabiałaś pieniądze,
aby mnie wychować,
że robiłaś rzeczy niemożliwe z uśmiechem
(nawet gdy czasami uśmiech drżał)...
Brakuje słów, aby podziękować
za matczyną odwagę, cierpliwość,
dobroć, zrozumienie, ale tak bardzo
chcę wyrazić wdzięczność
właśnie Tobie.
Mamo, tak bardzo Cię kocham i dziękuję Ci za Twój uśmiech,
który ogrzewa mnie w różnych chwilach życia,
a najbardziej dziękuję Ci za to, że jesteś.