Pozostałości po obozie koncentracyjnego w Sławięcicach, dzielnicy Kędzierzyna-Koźla

W 1940 r. w okolicach Sławięcic i Blachowni Śląskiej (obecnie także dzielnica Kędzierzyna-Koźla) rozpoczęto budowę obozu pracy przymusowej. Początkowo pracowali w nim więźniowie z Generalnej Guberni i Protektoratu Czech i Moraw oraz prawie 2,5 tys. brytyjskich i francuskich jeńców wojennych, zajmujących się budową fabryki benzyny syntetycznej I.G. Farbenindustrie A.G., odgrywającej ważną rolę dla III Rzeszy. Liczba więźniów na terenach dzisiejszego Kędzierzyna-Koźla systematycznie się zwiększała.

Obóz, początkowo mogący pomieścić 8 tys. ludzi, osiągnął stan nawet do 50 tys., jak w 1943 r. Zazwyczaj w całym kompleksie przebywało ok. 45 tysięcy osób. Cały system obozowy nosił nazwę Blechhammer. Został on podzielony na ponad 20 mniejszych fragmentów, w skład których wchodziły m.in. obozy pracy przymusowej dla obcokrajowców (osobne dla Polaków), obozy jenieckie, a także obozy koncentracyjne. W czerwcu 1942 roku zdecydowano się utworzyć w pobliżu stacji kolejowej Sławięcice (stacja ta czynna jest do dnia obecnego) Judenlager, czyli obóz pracy przymusowej dla Żydów. Lokalizacja obozu była dogodna, gdyż większość oświęcimskich transportów, jadących z zachodniej Europy, prowadziła właśnie poprzez Kędzierzyn-Koźle.