Pol­ne kwiaty, mi­mo że nie są tak dum­ne i piękne jak te ho­dow­la­ne, to w moich oczach ce­nię i kocham je bar­dziej. Za to, że pot­ra­fią nie jedną leśną łąkę przyb­rać w ko­loro­wy dy­wan pełen niesa­mowi­tych za­pachów, bo to one po­mimo prze­ciw­ności te­renu, pot­ra­fią wal­czyć o swój pro­myczek słońca, krop­le deszczu po­między in­ny­mi wiel­ki­mi rośli­nami i dać ty­le ra­dości tym, co dos­trze­gają. Dos­trze­gają piękno w jakże nie wiel­kiej pos­ta­ci ma­lut­kich płatków, cho­wających na dob­ra­noc czułe i prze­piękne wnętrze.