Latarnia Morska Kołobrzeg

Po raz pierwszy światło zapalane dla celów nawigacyjnych pojawiło się w Kołobrzegu w 1666 roku. Wykorzystywano do tego celu wieżyczkę budynku zarządu portu. Światło to było zapalane tylko okazjonalnie w czasie zawijania statków do portu. W późniejszym czasie światło zapalano na falochronie.
W 2. połowie XIX wieku do wskazywania statkom drogi wykorzystywano, zasilaną olejem, lampę z soczewką Fresnela umieszczoną na wysokości około 8 m n.p.m. o zasięgu około 6 NM.
W 1899 roku wybudowano w technice ryglowej nowy budynek przeznaczony na stację pilotów, z wysoką na 25 m wieżą, wykorzystywaną jako latarnia morska. Zasięg tej latarni wynosił 8 Mm, a źródło światła znajowało się na wysokości 14 m n.p.m.
W 1909 roku lekki budynek ryglowy zastąpiono solidniejszą budowlą z cegły. Zasięg latarni wzrósł do 12 Mm, a zasilane gazem światło żarowe znalazło się na wysokości 25 m n.p.m.
W 1945 roku latarnię wysadzili niemieccy saperzy, ponieważ stanowiła doskonały punkt orientacyjny dla polskich artylerzystów podczas walk o Kołobrzeg w marcu 1945 roku.
Wkrótce po zakończeniu działań wojennych przystąpiono do budowy nowej latarni. Wybudowano ją w nieco innym miejscu, wykorzystując fundamenty potężnych zabudowań fortecznych (poprzednia latarnia stała przed fortem, obecna stoi na jego głównej platformie).
W latach 1979-1981 dokonano kapitalnego remontu latarni, wymieniając między innymi laternę oraz schody.
W 2005 r. stylizowany wizerunek latarni morskiej w Kołobrzegu znalazł się na rewersie monety okolicznościowej NBP o nominale 2 zł. W 2008 r. Urząd Miasta Kołobrzeg wydał monetę 7 Kołobrzeżanek, na której znalazł się stylizowany wizerunek latarni morskiej z dwoma konikami morskimi.