Wiem kim jes­tem, kim chcę być, znam swo­je lęki i możli­wości, nie żyję w poczu­ciu wi­ny, ani li­tości nad sobą, szu­kam wewnętrznych ko­relac­ji z tym, co mnie otacza... Wiem, że i Ty masz świado­mość is­tnienia i poj­mu­jesz ją głębiej. Nie jes­teśmy so­bie pot­rzeb­ni - ani już, ani nig­dy nie by­liśmy, praw­da? Gdzie to więc jest, sko­ro trwa? Bo... ja chy­ba wiem, ale nie chcę sa­ma te­go na­zywać.