Kafarnaum,Synagoga

Historia
Badania archeologiczne wskazują, że okolica Kafarnaum była sporadycznie zamieszkiwana już w epoce kamienia i we wczesnym okresie epoki brązu (ok. III tys. p.n.e.). Najstarsze odkryte fragmenty murów są datowane na XII wiek p.n.e.[3] W okresie starożytnego państwa Izraela ślady tej wczesnej osady zanikły, co wskazuje na przerwę w zamieszkiwaniu. Nazwa Kafarnaum nigdy nie jest wymieniana w Starym Testamencie. Żydowska wioska Kafarnaum została założona w czasach Hasmoneuszy w II wieku p.n.e. Po śmierci Heroda Wielkiego Kafarnaum przypadło Herodowi Antypasowi[4]. Była to niewielka wioska rybacka, pozbawiona muru obronnego. Zabudowania ciągnęły się wzdłuż brzegu Jeziora Tyberiadzkiego (z północnego wschodu na południowy zachód). W odległości około 200 metrów na północ od miejscowości znajdował się cmentarz, co było zgodne z wymogami Judaizmu (lokalizacja poza terenem zamieszkanym miasta). Okoliczne tereny były wykorzystywane do celów rolniczych na co wskazują odkryte liczne tłocznie oliwy i pozostałości zbóż. Ważnym źródłem dochodów mieszkańców było także rybołówstwo – w części zachodniej osady odkryto pozostałości przystani rybackiej. Historia rozwoju tutejszych ziem była związana z ważnym strategicznie szlakiem handlowym Via Maris, który łączył Afrykę Północną z krajami Lewantu na północy. Szlak ten łączył Galileę z Damaszkiem, i przebiegał około 200 m na północ od miasta. W Kafarnaum ulokowany był urząd celny (celnikiem był Mateusz) oraz niewielki garnizon rzymski. Kafarnaum było niewielką osadą, która zajmowała teren na przestrzeni około 500 m linii brzegowej jeziora[4]. Pod panowaniem rzymskim miejscowość szybko rozrosła się do rozmiarów miasta, które rozciągnęło się na długości 3 km wzdłuż brzegów jeziora, w kierunku Tabgi. Żydowski historyk Józef Flawiusz, mówiąc o Tabdze w swym dziele zatytułowanym Wojna Żydowska (III, 10, 8) nazywa ją „Źródłami Kafarnaum”[5]. W samym Kafarnaum przebywał lecząc ranę po upadku z konia, o czym wspomina w Życiu Józefa Flawiusza (72)[6]. W pobliżu rzymskiego mauzoleum odkryto kamień milowy z czasów Hadriana z napisem: Imperator Cezar Trajan Hadrian August, syn Trajana, wnuk boskiego Nerwy[5]. Stanowi potwierdzenie, że dużą rolę w rozwoju miasta odgrywał tutejszy szlak handlowy wiodący z Galilei do Damaszku[7].