witam ,Nie py­taj, cze­mu nie płaczę. Dlacze­go, nie żeg­...

- Czym jest życie?!.. Po­wiem, To wiel­ka, nies­pi­sana i cu­dow­na po­wieść! To dzień każdy, jak stro­na odsłaniająca frag­ment ta­jem­ni­cy... To blask urągający ciem­ności niez­na­nego lo­su... To ból do­tykal­ny... Cud wcielo­nego ducha...Je­go gry­mas na twarzy... Czy to smu­tek? Nos­talgia? Nies­pełniona miłość?..Sza­firo­we tęczówki, długie rzęsy i kruczoczar­ne włosy, które z wiat­rem się ba­wią wie­cznością ulot­nej chwi­li. Jej uśmiech... Ulot­ny jak blask tlący się w źre­nicach. Jej czys­te spoj­rze­nie łaknące od­po­wie­dzi, stu­kającej do ser­ca i budzącej ro­zum... Ileż On by dał, by dot­knąć Jej myśli, które te­raz tańczą na zabłąka­nych, gład­kich skro­niach... Może z ust kar­mi­nowych wypłyną słod­kim mar­szem, przyoz­do­bione w brzmienie Jej miodo­wego głosu?.. Se­kun­da... Krótka to chwi­la... Może dwie... Trzy... A, może Wie­czność? ***Cyt! Se­kun­da – krótka to chwi­la. Jej do­tyk. Jej ra­miona. Jej objęcia. Jak smak słowa ciężkiego... Kim jest ta is­to­ta? Młoda dziew­czy­na o szma­rag­dach zaklętych w tęczówkach. Włosy przyo­dziewa w nić słońca żywe­go. Us­ta swą barwę skromną różom skradły. Kim jest? Kim była? - Tak- On już ro­zumie. Czu­je w dłoni skarb wiel­ki. Okładkę od po­wieści, co mil­czącą była... To Jej książka. Se­kun­da – krótka to chwi­la.