Wypatrzone w kościele św. Anny w Warszawie....

Przeglądając akta stanu cywilnego z XIX wieku natknęłam się na dość znaczną – jak na ten okres – ilością dzieci nieślubnych, czasami tylko z ojca NN, a niekiedy obojga rodziców. W parafii Św. Stanisława Męczennika na Woli (akta małżeństw za rok 1899) dzieci nieznanych ojców było około 6%, a nie znanych rodziców 4 osoby na 365.
Zainteresowałam się losem takich dzieci. Rzadko kiedy matka – jeżeli pracowała – sama wychowywała swoje dziecko. Najczęściej rolę rodziców przejmowała najbliższa rodzina (np. zamężny brat lub siostra). Ale bardzo często się zdarzało, że kobieta była niestety zmuszona podrzucić swoje dziecię do tzw. Kołyski przy szpitalu Dzieciątka Jezus. Była to instytucja założona w 1732 roku przez misjonarza ze Zgromadzenia św. Wincentego a Paulo, Piotra Gabriela Baudouin (1689 – 1768) i mieściła się na terenie dzisiejszego Placu Powstańców Warszawy. W swoim założeniu pełniła dla miasta funkcje lecznicze i opiekuńcze dla ubogich i ciężarnych kobiet, a także jako schronienie dla starców.
Pracownik „kołyski” odbierał dziecko, które następnie było chrzczone (od około 1860 roku) w kościele św. Krzyża (wcześniej w kaplicy przyszpitalnej), a następnie najczęściej przekazywane na wieś na wychowanie do mamek. Niestety ze względu na złe warunki sanitarne (przepełnienie) jak i też braku kobiet wystarczających do ich wykarmienia, śmiertelność wśród noworodków była bardzo duża, niekiedy sięgająca 50%. Przy szpitalu założono cmentarz, który istniał do 1799 roku, a następnie pochówki przeniesiono na cmentarz Świętokrzyski
Historia Szpitala Dzieciątka Jezus w niżej pokazanej publikacji (polecam statystykę ze str. 450)
https://www.polona.pl/dlibra/doccontent?id=9973&from=FBC
A tu kilka słów o cmentarzu
https://www.sowa.website.pl/cmentarium/Cmentarze/CmWZ_35.html