Sokolica 1367 m.n.p.m.

Niczym sęp spada zmrok
W załomisk Sokolicy urok
W brudne turniczki przepasane
Wieńcem kwiatów i mchem kołysane.

Przyczajony ryś na cichej dolince
Mierzy pole na nocne swe igrce
Gdy noc złota na skały opada
Strach ogarnia płowe serca stada.

Przyczajonego w sperlonej czuprynie buczyny
Z dala od wysokiej i stromej ścieżyny
W nozdrza wchłaniającego oddechy ruczaju
Płynącego w pobliżu Szkolnika Rozstaju.

Owoc babiogórskiej nocy posrebrzany
I borów gunią cudownie opasany
Sterczy cichy i szumny czub Sokolicy
Któren pychą serce Jałowieckie koli.

Niczym srogi rycerz mierzy zbocza Cylu
Chce mu przydać strachu, może nieco drylu
Strzelić gromem w durną jego głowę
Zmniejszyć go o skalistą połowę.

Marzy Sokolicy profil rozgniewany
Że koroną Diablaka wierch ubrany
Mgła ociera niewyspane skronie
I burzy potoków wartkie dłonie.

Panowanie wieczne i hyr trwały
Wydumał Sokolicy czub zuchwały
Ale góry zawsze nocą cicho gwarzą
I szczyty wyniosłe mają pod swą strażą.

(Tadeusz Jakub Chowaniak)

dodane na fotoforum:

• Beskidy
• Góry