Na chwałę Kobiety:)

Kobieto puchu marny, Ty wietrzna istoto,
Ile cenić Cię trzeba, ten tylko się dowie...
- Resztę „ofiara” wam dopowie.
Kobieta kwiatem, aniołem, motylem - na miotle też próbowała.
Kobieta gwiazdą, zefirkiem , burzą, słodyczą, poezją.
W końcu na garach do serc chłopskich wparowała.
Od początku sobie nieźle radziła.
Ewa (blondynka) znudzona i wkurzona rajem,
Bez pachnidełek, marketów i świecidełek,
Postanowiła wziąć sprawę w swoje ręce,
W przezroczystej sukience.
Zwiędły listek odrzuciła.
Tak oszołomiła kusiciela, że do dziś w blondynki się wciela.
Adama gardłowym jabłkiem poczęstowała,
Aby małpom (jednym) serenad nie śpiewał,
I ciągle gdzieś się zapodziewał?...
Drzewko mądrości, wiedzy i urody zwędziła,
Aby ludzkość po płaskiej Ziemi nie chodziła,
I diabełków na szpilce nie liczyła.
Co tam Prometeusz ze swoim krzesiwkiem.
Nasza Ewa Marylka S. gwiezdny ogień na Ziemi wznieciła.
A Ewa - Róża czerwona liberałom sprośnym,
Za handel żywym towarem pisiorka przygwoździła.
Feministkom chwała – nadszedł czas wyzwolenia z odwiecznego upokorzenia.
Oj, oj, marsowego Marsa głowa boli...
I na niego przyjdzie kolej.
Zmięknie i złagodnieje, kiedy Ewa w kosmosie zaszaleje.
Ufoludki już Ją ze spodków dostrzegły,
Wywaliły gały i... - pozieleniały.
Nie źle Ewa radzi sobie, ku Ziemi ozdobie.