Jesień.

Opada liść, opada z oddalenia,
ogołacając niebiańskie ogrody;
opada gestem upartej niezgody.

A spośród gwiazd nocami w swą samotność
zapada ziemia ciężka jak z kamienia.

Padamy wszyscy. Patrz: opada ręka.
I tamta też: z wszystkimi to się stanie.

Jest jednak ktoś, którego dłoń padanie
wstrzymuje w locie, nieskończenie miękka.

[ Rainer Maria Rilke ]