W początkach epoki brązu (ok. 2100 lat p.n.e.) przybyła tu ludność przypisywana przez archeologów tzw. grupie pleszowskiej kultury mierzanowickiej i korzystając z wyjątkowo dogodnych warunków – założyła silnie ufortyfikowane osiedle o powierzchni ok. 60 arów. Było ono bronione stromizną stoków, wałem ziemnym o szerokości 2,5 m, zabezpieczonym z obu stron ścianami z drewna i tkwiącą w nim palisadą. Z tej fazy istnienia osady pochodzi ok. 30 tys. zabytków (ceramika, narzędzia kamienne i krzemienne, wyroby z kości i rogu). Wśród zabytków spotkać można małe figurki zwierzęce wykonane z gliny i gliniane modele kół wozów (z wózka kultowego lub zabawki), co interpretowane jest jako dowód wpływów kulturowych docierających tu zza Karpat, gdzie (na terenie dzisiejszej Słowacji, Węgier i Rumunii) rozwijała się tzw. kultura Otomani-Fűzesabony, najbardziej wówczas rozwinięta cywilizacyjnie kultura Kotliny Karpackiej, znana z potężnych osad obronnych, metalurgii brązu i kontaktów ze światem śródziemnomorskim. Jej to właśnie przedstawiciele przybyli ok. r. 1600 p.n.e. na teren dorzecza Wisłoki i opanowali istniejącą w Trzcinicy osadę. Wzmocniono i rozbudowano fortyfikacje, wybudowano drogę dojazdową, osadę powiększono do powierzchni 2 hektarów, zamykając teren od strony cypla fosą i wałem. Bogactwo znalezisk z tej fazy istnienia osady, dobry stan zachowania konstrukcji obronnych i czytelne warstwy osadnicze pozwalają na rekonstrukcję osiedla i sposobu życia jego mieszkańców. Koniec istnienia tego osiedla można datować na podstawie badań wykopaliskowych na czasy ok. 1300 p.n.e. Dla archeologów odkrycia w Trzcinicy są ważne, ponieważ dostarczają nowych informacji o początkach epoki brązu w tej części Europy, uściślają datowanie podobnych odkryć i pozwalają powiązać ze sobą wydarzenia zachodzące wówczas po obu stronach Karpat.