Pozdrowienie

Sponad wiślanych leci fal

wiosenny, chłodny wiatr,

leci ku mojej ziemi w dal,

ku śnieżnym szczytom Tatr.



Wichrze! Nad wzgórza, pola nieś

me pozdrowienie stąd,

rodzinną moją pozdrów wieś

i dunajcowy prąd.



Przydrożne wierzby, smreków las,

w ogródkach każdy kwiat

i wszystkie łąki pozdrów wraz,

i ludzi z wszystkich chat.



I do tych śnieżnych skał się zwróć,

ku stawom, halom gnaj,

i pozdrów mi po tysiąckroć

mój cały górski kraj...


Kazimierz Przerwa-Tetmajer

dodane na fotoforum:

• Góry