Nie poznaję Twoich marzeń

Nie znam Twoich snów na pamięć
ni dotyku utkanego z gwiazd
ślady Twoje zakryła mi zamieć
a usta Twe skradł mi czas

Spotkamy się znów na pustym peronie
z walizkami szczęścia stojącymi przy boku
cichy niepokój będzie spał przy Tobie
a mnie cień będzie gonił do późnego zmroku

Wymienimy uśmiechy jak przystało na ludzi
co kiedyś miłość wyciągali z kieszeni
dworcowy poranek wspomnienia obudzi
i trwać będziemy do późnej jesieni

Tak zagrają nam wiatry na cztery strony świata
mgła nas otuli jak płaszcz przyszłej zimy
Twych marzeń smak na usta powraca
lecz dróg swych i błędów nigdy nie zmienimy

/Sławomir Duda/