..

"Tymczasem słońce kryło się za widnokręgiem, a on był już w innym kraju, obcy na obcej ziemi, nierozumiejący ani słowa z języka, jakim się tu mówiło. Nie był już pasterzem i nie miał ani grosza, by wrócić i rozpocząć wszystko na nowo.
A wszystko to stało się między wschodem i zachodem tego samego słońca -pomyślał. Rozczulił się sam nad sobą, rozmyślając nad tym, że pewne rzeczy w życiu, nim jeszcze zdążymy się do nich przyzwyczaić, zmieniają się w czasie krótszym od jednego krzyku.
Wstydził się swoich łez. Nigdy dotąd nie płakał, nawet przed własnymi owcami.

Tymczasem targ opustoszał zupełnie, a on był daleko od swojej ojczyzny.
Zapłakał. Płakał, bo Bóg nie był sprawiedliwy. Czyżby w ten sposób nagradzał za wiarę we własne marzenia? - Z moimi owcami byłem szczęśliwy, rozsiewałem wokół siebie pogodę ducha, a ludzie widząc, że nadchodzę, gościli mnie chętnie.
Dziś jestem smutny i nieszczęśliwy. Co mam począć? Stanę się zgorzkniały i stracę zaufanie do ludzi, bo zawiódł mnie jeden człowiek. Będę ział nienawiścią do tych, co odnaleźli swoje skarby, bo ja sam nie dotarłem do mojego. I zawsze będę dbał tylko o tę odrobinę, którą posiadam, bo jestem za maluczki, by mieć cały świat”.

jak dla mnie niesamowity cytat.. naszukałam się go ostatnio ze 2 h, więc go tu wkładam, by był pod ręką.. ;)

https://www.youtube.com/watch?v=L8vpuk_HX8o&feature=player_embedded