tam gdzie każdego świtu
słońce się budzi na falach
i mgła nad brzegiem śpi jeszcze
wita mnie rybak zaspany
mazurską pieśnią
dawno mnie tu nie było
a wszystko zostało tak samo
i lodz ta sama kolysze
krysztalowa nostalgie
las jak zwykle znów szumi
znaną wszystkim gawedę
żaba skacze do wody
jak na komendę
niby jest tak jak było
niby nic się nie zmienia
raki śpią tak jak dawniej
pod zmurszałym kamieniem
tylko sosna mazurska
karłowata bo mala
sama stojąc na wzgórzu
z samotności umarła