roslina ze związku pięknych pasterzy i niebiańskich boginek.

Piwonie krzewiaste to jedne z najszlachetniejszych roślin, jakie można uprawiać w ogrodzie. Rośliny dla koneserów i ludzi cierpliwych, którzy wiedzą, że warto długo czekać, by w końcu cieszyć się kwiatami o olśniewającej urodzie

Niezrównana uroda piwonii krzewiastej sprawiła, że w Chinach krzew ten uważany jest za króla kwiatów, a gatunkom bylinowym przyznawano rangę jedynie jego ministrów. Według chińskiej mitologii roślina zrodziła się ze związku pięknych pasterzy i niebiańskich boginek.

W Chinach i Japonii piwonie krzewiaste do dziś uważane są za element dziedzictwa narodowego. Tradycja ich uprawy sięga czasów dynastii Sui i trwa nieprzerwanie od ponad 1800 lat. Pod koniec VI w. n.e. cesarz Yang Ti ogłosił dekret, w którym objął je ochroną. Już wówczas należały do najbardziej lubianych ogrodowych krzewów, a niektóre egzemplarze osiągały wartość stu uncji złota. Urodę kwiatów o płatkach delikatnych niczym jedwab wysławiali poeci i malarze. Nazwy wielu chińskich odmian często mają poetycki charakter, a motyw piwonii pojawiał się na ceramice, tkaninach i wyrobach z laki.

W VI n.e. wieku piwonie trafiły z Chin do Japonii, gdzie zaczęto tworzyć kolejne odmiany. Szczególnie cenione były te o kwiatach pojedynczych ze złocistymi pręcikami i czerwonymi, zielonymi lub białymi słupkami. Coraz większą popularność zawdzięczały rozprzestrzenianiu się buddyzmu zen, gdyż często były sadzone w przyświątynnych ogrodach. Stały się ulubionymi kwiatami zamożnej arystokracji. Obok wiśni i lotosu piwonię krzewiastą uznano za jeden z trzech kwiatów o randze królewskiej. W XVIII wieku skatalogowano w Japonii ponad 600 odmian!

W Europie pierwsza wzmianka o krzewiastych gatunkach piwonii pojawia się w 1656 roku w doniesieniach wysłańca Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej do Pekinu. Zachwyciły go krzewy o kwiatach dwukrotnie większych od europejskich róż, a w dodatku bez kolców. Blisko sto lat później, w 1789 roku, sir Joseph Banks, dyrektor Ogrodu Botanicznego w Kew, po pierwszych nieudanych próbach sprowadził do swego ogrodu pierwsze egzemplarze. Po 40 latach osiągnęły one wysokość 2,5 m. Ich pierwotna nazwa, Paeonia moutan banksii, odnosiła się do chińskiej nazwy Mudan, którą określano te krzewiaste gatunki. Jako rośliny rzadkie i kosztowne były pilnie strzeżone i pokazywane jedynie nielicznym.

W połowie XIX wieku duży wkład w rozpowszechnienie piwonii krzewiastych w Europie miał Robert Fortune, słynny łowca roślin, który na zlecenie Królewskiego Towarzystwa Ogrodniczego w 1846 roku wysłał z Chin 25 egzemplarzy najpiękniejszych odmian. W 1844 roku kolekcję 42 odmian, ponoć z cesarskich ogrodów, próbował także pozyskać z Japonii do swej szkółki w Holandii Philipp Franz Balthasar von Siebold. Tylko nieliczne przeżyły długą podróż.