Stokrotka

Kiedyś, na wsi, tuż koło drogi, stała altana, a przed nią wśród pięknej zielonej trawki, rosła śliczna stokrotka. Była bardzo zadowolona i zwracała się cała do słoneczka, a także słuchała śpiewu skowronka. Pewnego dnia ptaszek sfrunął koło niej i zaśpiewał , co dało jej radość. Za płotem zaś rosły piękne kwiaty- piwonie i tulipany . Pewna dziewczynka przyszła i ścięła kilka tulipanów, co zasmuciło stokrotkę. Cieszyła się ona jednak wolnością, słońcem, ciepłem i śpiewem skowronka. Pewnego ranka stokrotka usłyszała nie radosny śpiew skowronka, ale tęsknotę i smutek w jego śpiewie. Biedny skowronek został schwytany i siedział w klatce przy otwartym oknie, a jego śpiew był przepełniony żalem. Wtedy wyszło z ogrodu dwóch chłopców i wycięli kawałek murawy razem ze stokrotką. Umieścili murawę w klatce skowronka. Skowronek tęsknił za wolnością , uderzał skrzydłami i kratę i przejmująco śpiewał, ale ludzie zapomnieli o wodzie. Stokrotka natomiast nie umiała go pocieszyć, sama była oszołomiona i pachniała tak bardzo intensywnie żeby choć w ten sposób przypomnieć ptaszkowi miłe chwile. Skowronek śpiewał , ale nie miał wody i w końcu jego śpiew umilkł,a jego serducho pękło ze smutku , tęsknoty, pragnienia. Tylko stokrotka go pocieszała w jego ostatnich chwilach i tylko ona mu współczuła. Przyszli ludzie i wyprawili skowronkowi pogrzeb. Kiedy ptaszek żył to zapomniano o nim, a kiedy zmarł, to pochowano go po królewsku,włożyli do czerwonego pudełka, a grób ozdobiono płatkami kwiatków. Kawałek murawy zaś ze stokrotka wyrzucono na drogę pełną kurzu, nikt nawet nie przypuszczał, że tylko maleńka stokrotka współczuła ptaszkowi i tylko ona była jego towarzyszką niedoli w ostatnich chwilach.