Za nami kolejny Przegląd Filmów Górskich w Lądku Zdroju. Na długo pozostanie mi w pamięci piątkowy wieczór, pełen emocji, wrażeń. Ciąg spotkań z wyjątkowymi ludźmi „gór”, opowiadającymi o tych, którzy zostali tam na zawsze. Ola Dzik, opowiedziała o tragicznych wydarzeniach spod Nanga Parbat. 11 wspinaczy zamordowanych, prawdopodobnie na tle rabunkowym przez bandę morderców. Ola z ekipą na szczęście była w obozie wyżej. Agnieszka Kropal zaprezentowała film o Tomku Kowalskim. O tym jak przeżywaliśmy to co działo się na ekranie napisała Bogna. Kolejny raz, my, którzy kochamy góry, poczuliśmy się jak jedna rodzina (ok. 780 osób w namiocie), połączyła nas wymowna cisza po projekcji zakończonej krótkim: „Zawsze będę go kochać” Agnieszki, a potem owacje na stojąco. Kolejne spotkanie, to wspomnienie Artura Hajzera, a wspominali jego przyjaciele. Ciepło. Na ostatnim spotkaniu, najbardziej oczekiwanym z wiadomych względów, wstawiła się ekipa z wyprawy na Broad Peak, K.Wielicki, A.Małek i A.Bielecki. Przywitano ich gromkimi brawami, tak wiele znaczącymi dla nich, a w szczególności dla Adama Bieleckiego. Bardzo dziękowali. Opowiadali jak się zaprzyjaźnili podczas żmudnych przygotowań i jak było tam, na 8000 m. O szczegółach napiszę następnym razem. Kolejny raz przekonałam się jak wysoce niestosownym jest oceniać ludzi, nie znając szczegółów, czytając, słuchając kilku wywiadów w mediach. Jak bardzo można kogoś skrzywdzić. To jak bardzo przeżyli śmierć kolegów nie odzwierciedli żadne spotkanie, żaden wywiad. Przytoczę tylko słowa Krzysztofa Wielickiego, w odpowiedzi na pytanie o jego odczucia podczas tamtej nocy: No cóż, przybyło siwych włosów. Nie chcę już o tym mówić, i Adama Bieleckiego: Gdy byłem już w namiocie rozmawiałem z Tomkiem. Było to tak traumatyczne przeżycie, że nigdy tego nie zapomnę i nie będę o tym opowiadać. Nie cytuję, bo oddaję sens tych wypowiedzi.
No i właśnie po to, trzeba być na przeglądzie. Jest okazja, by posłuchać „na żywo”, pełnych emocji relacji. By poznać kogoś, kogo znało się tylko ze zdjęć. Takiego znałam Tomka. Teraz już wiem jak wiele kryje się za tym uśmiechem, za spojrzeniem…