Droga, którą idę....4.12.2009.

Wstające słońce oświetla łąkę, a ja wyszłam z mgły. Nie potrafię opisać uczucia jakie towarzyszyło mi podczas tej drogi. Stawałam i dziękowałam Najwyższemu, że pozwala mi to zobaczyć.
Jdę dalej, bo babcia czeka i nie jest wcale taka pewna, że ja przyjadę do niej.
Można zgasić żarowkę.

dodane na fotoforum:

fotoik 2009-12-05

wspaniałe zjawisko .... :)))

dejavue 2009-12-05

Małgoś - super!

kama21 2009-12-05

Cudne góry... Pozdrawiam

henry 2009-12-05

masz racje, to jest niezwykłe zjawisko..!!!

halb09 2009-12-06

Piękno natury w całej rozciągłości.....Serdeczne pozdrowienia ślę:)

alusia0 2009-12-06

.....natura jest piękna i ciągle ma swoje tajemnice...

erminia 2009-12-06

cudnie :)))

hannae 2009-12-06

Wyobrazam sobie jakie uczucie mialas Malgosiu. Z jednej " sciany " wyszlas i nastepna zobaczylas.. a posrodku sloneczko swieci . Niesamowite przezycie . Pozdrawiam serdecznie .

marcysi 2009-12-06

babcia Ludwika najbliżej Pana Boga mieszka, więc i stosunki z Sąsiadem ma dobre, nie zdziwiłabym się, gdyby to Ona własnie szepnęła słówko, żeby takie cudowny spektakl mgielny załatwił;-)

i ja się cieszę, że dzięki Tobie Gosiu mogę go podziwiać;-)
dech zapiera;-)