Lalka

W porcelanowych oczach zastygłe marzenie
w chłodnej skórze czekanie na tęsknotę rąk
w mechaniźmie popsutym zawziete milczenie
i ani jeden oddech ani jeden szloch

bezradność niewidoczna za sztywną sukienką
wokół szyi urwany smutek szklanych łez
kiedyś miała miłości być jedną królewną
a teraz na uwięzi trzyma martwy śmiech

tak jak żywa dziewczyna jest losu zabawką
jej wierność jednym dłoniom to już gorzki żart
nic na świecie głupszego-być niechcianą lalką
której człowiek nie kocha pozwalając trwać

Liliana Barańska

dodane na fotoforum: