(16)
Dziś w mojej galerii chciałbym się podzielić informacją i fotografiami z mojej lipcowej wizyty w Muzeum Przyrodniczym w Cieplicach-dzielnicy Jeleniej Góry.
Temat niepolityczny-bo będzie troszkę historii polskich uli.
Protoplastą wszelkich uli jest barć. Otwór w drzewie,lub ciętym dużym pniu, do którego zapraszano lub przenoszono rodzinę pszczelą, zabezpieczając ją przed opadami, szkodnikami czy drapieżnikami był pierwszym sposobem na usystematyzowaną hodowlę pszczół.
Hodowlą pszczół w wielkich belkach w lesie, a z czasem przenoszonych bliżej gospodarstwa, zajmowali się bartnicy.
Z czasem jednak, zorientowano się, że nie jest to najwygodniejszy sposób na pszczelarstwo.
Prawdopodobnie, pierwszym przystankiem pomiędzy barcią, a współczesnym ulem, były ule słomiane oraz ule-szafy zbijane z grubych bali. Wciąż były to jednak ule nierozerwalne. Dostanie się do zapasów miodu w takich ulach, łączyło się z częściowym zniszczeniem wybudowanego z wosku gniazda pszczelego oraz plastrów.
Z racji, że pszczoły w naturalny sposób chronią swój dom, musiały znów poświęcać czas na odbudowę tego, co zniszczył człowiek, a to obniżało wydajność pszczelarza.
Przez całe stulecia, pszczelarze zastanawiali się, jak przy najmniejszej możliwej ingerencji w gniazdo pozyskiwać produkty pszczele.
Przełomowy okazał się dopiero wynalazek snozy przez Jana Dzierżona, polskiego arcymistrza pszczelarstwa.
Drewniana listewka wsuwana w boki ula, pozwalała na swobodny dostęp do plastra, bez znacznych zniszczeń gniazda. Tak też powstały pierwsze ule szafkowe.
Ich ruchoma (za pomocą snozy i listewek) konstrukcja znacznie zwiększyła wydajność produkcji produktów pszczelich.
Było ciekawie?
To teraz zapraszam do obejrzenia cudeniek -wyrobów rzemieślników pszczelarstwa.
Copyright 2079 @ maska33
