Bydgoszcz

Trzy zabytkowe, odrestaurowane śluzy (VI, V i IV) na odcinku starego kanału, który jest zabytkiem hydrotechniki, posiadają oryginalne drewniane wrota oraz żelazne urządzenia służące do ich ręcznego otwierania i zamykania. Mają również upusty do zrzutu wody, które umożliwiają naturalny jej spływ do Brdy. Każda ze śluz spiętrza wodę na wysokość ok. 2,5 m.

Teren wokół zabytkowych śluz to tzw. Planty nad Kanałem Bydgoskim. Jest to jeden z najstarszych parków w mieście. Dziś zajmuje powierzchnię ok. 47 ha.

Jego powstanie ściśle wiąże się z budową kanału, którą ukończono w 1774 r. Piaszczysty teren nie sprzyjał stabilności drogi wodnej szczególnie, że na odcinku bydgoskim różnica poziomu do pokonania wynosiła aż 22 m.

Jednym ze sposobów na utrwalenie drogi wodnej było zadrzewienie jej brzegów w celu ustabilizowania podłoża. Min. w latach 1833-35 zasadzono kilkaset drzew, z których większość przetrwała do naszych czasów.

W 1838 r. przy śluzie V powstał pawilon z salą taneczną i ogrodową restauracją. W II połowie XIX w. planty nad kanałem stały się terenem wypoczynku i rozrywki. Na terenie parku istniało kilkanaście restauracji, kawiarni, miejsc zabaw dla dzieci, a także dużych sal zabawowych. Po kanale pływały statki spacerowe i łodzie, którymi panowie wozili panie. Grały orkiestry. Był też teatr letni, organizowano wystawy a zimą lodowiska.