Oleśnica to miasto i gmina w województwie dolnośląskim, w powiecie oleśnickim, położone na lewym brzegu rzeki Oleśnicy (dopływ Widawy). Pod względem geograficznym Oleśnica leży na Nizinie Śląskiej na wysokości 150 m n.p.m.

Pierwsza wzmianka źródłowa, potwierdzająca obecną nazwę miasta, pochodzi z 1189 r. i zamieszczona jest w dokumencie biskupa wrocławskiego Żyrosława II jako miejsce wystawienia (Olsnicz). W dokumencie z 1214 r. figuruje już jako osada targowa, a z 1247 r. jako gród kasztelański.

Prawa miejskie uzyskała 22 lutego 1255 roku - książę wrocławski Henryk III Biały nadał lokację na prawie średzkim Civitas nostra Olsnicz.

W 1294 r. włączono miasto do księstwa głogowskiego, a po jego podziale w 1312 r. do nowo powstałego księstwa oleśnickiego.

Od 1320 r. Oleśnica staje się stolicą księstwa i miastem rezydencjalnym księcia Konrada I, spadkobiercy Korony Polskiej.

po śmierci Konrada Białego Mł. w roku 1492, ostatniego władcy z miejscowej linii Piastów, Oleśnica wraz z księstwem została sprzedana ziębickiej linii czeskich Podiebradów, a następnie - od 1647 r. - książąt wirtemberskich.

Miewała Oleśnica w swych dziejach okresy wzlotów i upadków. Najpomyślniejszy przypadł na czas panowania dynastii Podiebradów (XVI - I poł. XVII w.) i wprowadzenia (1498-1536) protestantyzmu jako religii oficjalnie aprobowanej przez prawo. W 1594 r. powstało przy kościele (już protestanckim) św. Jana Ewangelisty gimnazjum klasyczne (dziś już nieistniejące) wraz z - istniejącą do dziś - biblioteką. W XVII w. stała się też Oleśnica ważnym ośrodkiem życia umysłowego, otwarto na zamku czwartą pod względem zasobności zbiorów bibliotekę w Europie.

W latach 20. naszego wieku powstały duże osiedla mieszkaniowe na dawnych przedmieściach. W maju 1945 r. dzieła zniszczeń wojennych dopełnił wielki pożar wzniecony przez okupujące miasto wojska sowieckie.

W latach 1945 – 1956 nie nastąpiły żadne większe zmiany w stanie zabudowy, doszło jedynie do odgruzowania i uporządkowania miasta.

W latach 1945 – 1956 nie nastąpiły żadne większe zmiany w stanie zabudowy, doszło jedynie do odgruzowania i uporządkowania miasta. Uzyskane cegły zawędrowały w głąb kraju.

Dynamiczna odbudowa i zabudowa nastąpiła dopiero w latach 1961 – 1969.