Deszczowy wiersz

Gdy w zaraniu lata czuję smak jesieni,
sen o ciepłym słońcu nie chciał mi się wyśnić,
w szarości poranka znikły barwne lśnienia,
znów pogoda ducha jest trochę kapryśna...



Mokry refren cicho deszcz na szybie brzdąka,
marzenia przemokły, nie chcą wyschnąć w rymach,
w huśtawce nastrojów z radością rozłąka,
powraca nostalgią zjesienniały klimat...



Kiedy rano wstaniesz prześlij mi dwa słowa,
czerwone, jak jabłka we wrześniowym sadzie,
w zakamarkach czasu głęboko je schowam,
zarumienię myśli w szarudze przybladłe...




/Ewa/