myslalem....

Myślałem, że już znam cię całą, żeś jest odkrytą moją gwiazdą, albo zieloną wyspą małą znajomą jak rodzinne miasto. Myślałem, żeś jest jak poemat, w którego strofy wracam znane lub ulubiony z Bacha temat, albo jak słońca wschód nad ranem. Znałem wszak zapach twoich włosów i oczu kolor świtem płowym lub fioletowym zmierzchem wrzosów kiedy złączone blisko głowy. Znałem w mej dłoni ciepło twojej, twe odpowiedzi, twe pytania. Wiedziałem, żeś jest mym spokojem, jak wierzba, co się rzece kłania. Umiałem całą cię na pamięć przez wszystkie zmienne pory roku: zimą mi byłaś niby zamieć, wiosną płynący lód w potoku. W lecie mi byłaś piasku złotem przesypującym się w mych dłoniach, albo jaskółki czarnej lotem. Jesienią mgłami gdzieś na błoniach. Myślałem, żeś mi jest tak znana jak w twoich oczach me odbicie, jak karta wciąż nie zapisana, na której sam twe spiszę życie. I nim pomyślisz, żeby odejść, już będę wiedzia Dziś wiem, że wcale cię nie znałem.