Smutny poeta


Pisane słowo moja ręką
ma myślą, mną całym.
Jest jak powietrze którym
oddycham, moim zapachem
jest przesiąknięte.

Czytając je zaglądasz w ma dusze,
przeglądasz kartki życia mojego.
Moje wiersze to ja z wadami mymi
i z zaletami choć nie wiem
czy jakieś mam.

Trudno jest pisać o pięknych rzeczach
cieszko jest niebo wychwalać
smutny niewdzięczny jest żywot poety.
Za życia tuła się i błąka, puka do
serc waszych, szukając uczucia,
dobrego słowa, radości, okruchy miłości.

Smutny jest żywot poety, gdy słyszy
slow powiew szmeru, oczarowały mnie
twoje słowa nie ty człowieku.
Słowo pisane przez ciebie kocham

oczarowały ma dusze, me serce
wzbudzają we mnie uczucia piękne
lecz nie ty, marny człowieku
Wiec co ma robić człowiek mizerny
po usłyszeniu slow takich

Odchodzi w głąb duszy swej i pisze
A ludzie czytając slow potok płynący
zastanawiają się po czasie, kim był
ten co tak pięknie pisze, pewnie aniołem

Bo tylko anioł tak pięknie układa słowo
w prozy, wiersze, w ballady, treny.
Tak zwykły człowiek, mizerny poeta po
śmierci stal się aniołem

Nord40