"Rycykowe" drzewo kiedyś być może miało wkoło siebie liściastych towarzyszy.Dziś stoi samotnie na środku rozległej podmokłej łąki nad Biebrzą. Zimą skuta lodem okolica odstręcza ewentualnych gości. Czasem przysiądzie na nim znudzona wrona albo myszołów między polowaniami. Nie imponuje rozłożystą koroną ani strzelistym pniem, ale jest odporne na okresowe zalania, więc trwa, póki jakaś siekiera nie przypomni sobie o nim.
Z topniejącym śniegiem i lodem powraca do niego życie.Ostatnio w jego pobliżu łabędzie nieme wyznaczyły sobie randkę, stada kaczek krążyły w jego sąsiedztwie, a gdzieś tam rycyk szykuje się do powrotu (a może nawet już w podróży).
Wkrótce zazieleni się wokół drzewa i zakwitnie biało rzeżucha łąkowa. Rycyk znów stanie na jego czubku, by wypatrywać pilnie tej, która odpowie na jego krzykliwe wezwanie.Mam nadzieję, że doczekamy tej chwili - ono i ja.