Tarnowski dworzec (1906-1910) należał do najokazalszych obiektów tego typu w Galicji. Zbudowany w oparciu o projekt E. Baudischa z wiedeńskiego Ministerstwa Kolei Żelaznych prezentuje się jako wieloczłonowa barokowo-modernistyczna budowla przypominająca wielkopańską barokową rezydencję. Składa się on z uszeregowanych symetrycznie w jednej linii trzech dużych pawilonów, dwóch skrajnych budynków oraz czterech piętrowych łączników, poprzedzonych obszernym placem dworcowym. Dominującym elementem tak ukształtowanego założenia przestrzenno-architektonicznego jest znajdujący się na jego głównej osi imponujący rozmiarami, nakryty kopulastym dachem mansardowym pawilon głównego westybulu.
Wszystkie główne pomieszczenia, a przede wszystkim obszerny westybul, będący najbardziej reprezentacyjnym wnętrzem budynku stacyjnego zwracały na siebie uwagę nie tylko swoją architekturą, ale także bogatym eklektyczno-secesyjnym wystrojem. Składały się nań ozdobna stolarka drzwi i okien wypełnionych witrażami, sztukaterie, wzorzyste posadzki, oraz mosiężne kandelabry, kinkiety i różnego rodzaju okucia, a nadto rozwieszone na ścianach dużych rozmiarów obrazy z górskimi widokami Tatr i Pienin, z których cztery zachowały się do dziś. Przetrwały też osłaniające perony wiaty o żelaznej konstrukcji i ozdobnych żeliwnych kolumnach.
https://fotopolska.eu/foto/168/168963.jpg