Sadź...

z zasypanej śniegiem chaty
rozchodzi się mądrość snu

gajowy długimi wąsami
owija wieczorny dym z komina

zanurza smugi w mrozie
księżyc
oblepia światło lodowym mchem
maluje

wrony na biało
zdobią kołnierze
zapinają płaszcze pełne letnich piór

zimowe duchy bledną
powoli
oczy otwierają prawdziwy chłód

w wielkim
czarno-siwym lesie
słychać srebrne sowy

coraz ciszej

Autor: znikopis