Nie skończył żniwa…

Już dzień strudzony mruży powieki, ucichnął boju gwar gdzieś daleki. I pole bitwy co śmierć zorała cmentarna cisza owiała.
Cóż jeszcze tylko ciszę przerywa? Czyż anioł śmierci nie skończył żniwa? Czy dzicz zwycięska zbierając łupy oprawia rannych i trupy?
Tu w opuszczonym dzikim ustroniu umiera Krakus przy swoim koniu i twarz płonącą tuląc do ziemi skarży się usty spiekłemi: Panie ogień pierś moją pali, niech się nade mną niebo użali, daj ulżyć męki i dla ochłody choć kroplę ześlij mi wody.
Ledwo wyjęknął ostatnie słowo budzi go jakiś szelest nad głową i twarz dziewczęcia jawi się z mroku jak Anioł Boży z obłoku. Ktoś ty? Ach cicho, jestem Cyganka, czerpałam wodę z zdroja do dzbanka, słyszałam wasze niedoli jęki, przyszłam ulżyć wam męki. Pijcie lecz cicho bo tam jak katy czyhają wkoło moskiewskie czaty, gdyby dostrzegli, za litość moją zginęlibyśmy oboje.
Żołnierz pochwycił dzban w obie dłonie, ugasił pożar śmiertelny i łzą wdzięczności płacąc za leki zasnął spokojnie na wieki. Dziewczyna kornie zgięła kolano, zmówiła pacierz u stóp młodziana, a Bóg co widział ten czyn dziewiczy, pewnie go w niebie policzy.

/tekst pochodzi z zamierzchłej przeszłości, podobno z czasów Powstania Listopadowego, przekazywany w mojej rodzinie z pokolenia na pokolenie. Niestety w formie ustnej, zatem jest niekompletny i zapewne przekłamany. Ceramika jest autorstwa 80 letniej ludowej artystki z mojego regionu/