"Nad wzgórza nasunęła się noc zalewając ziemię księżycową poświatą. Świat ogarnęła duszna cisza, zwiastująca zbliżanie się burzy.
W cieniu zalegającym u podnóża murów, nad jeziorem przemykają dwie niewyraźne postacie. Chwilami ukazują się w bladej poświacie, a chwilami nikną w cieniu.
Po chwili z głębi zamku dobiegają odgłosy stukania, chrobot i głośniejszy łomot. Tymczasem z południa i zachodu
nadciągnęły ciężkie burzowe chmury niosąc ze sobą zapach wilgoci. Groźnie skłębione przesłaniają tarczę księżyca. Tylko chwilami ich zwartą pokrywę rozrywają gwałtowne podmuchy wiatru. W oddali rozległ się grom,a niebo rozjaśniła błyskawica. Pośród coraz częściej odzywających się grzmotów słychać odległe nawoływania, okrzyki oraz głuchy tętent. Głosy są coraz bliższe, aż wreszcie ukazują się niesione wichrem sylwetki jeźdźców na potężnych, pięknych koniach. Wśród rozwianych końskich grzyw widać błyszczące, bogate rzędy. Wspaniałe, podbite futrem, rozpostarte na wietrze płaszcze jeźdźców lśnią czerwienią podobnie jak proporce na wysokich kopiach. W niewyraźnym świetle połyskują
pancerze, hełmy, nagolennice. Szum husarskich skrzydeł brzmi jak jęk potępionych. W upiornym białym
i błękitnym świetle błyskawic coraz wyraźniej rysują się kontury wielkiej budowli. Na tle nieba widać kilka
wież, ciemne otwory okien zdają się pochłaniać resztki światła. Okrągły otwór nad czeluścią bramy jest jak zegar
odmierzający godziny wieczności. Po obu stronach bramy lśnią dwa wielkie symbole: Krzyż i Topór.
Na ten widok lecący na przedzie rycerz z buławą rotmistrzowską w ręce wydaje głośny okrzyk, a cały oddział kieruje się w stronę, gdzie wśród ruin dwaj rabusie usiłują odnaleźć skarbiec wojewody. To przybywa pan Krzysztof Baldwin Ossoliński, ostatni właściciel i ostatni strażnik skarbu zamku w Ujeździe. Przybywa wraz z kompanią towarzyszy pancernych, aby bronić miłej sercu siedziby i ojcowskiego cennego depozytu, jak to czyni stale już od 360 lat..."