world's end series

I zszedł Pan do Adama, syna Józefa, brata Stanisława, ojca Bronisława, kuzyna Ezechiela i rzekł mu:
"Oto masz dar, który Ci daję!"
I dał mu Pan dar, po czym odszedł do królestwa swego niesiony na anielskich skrzydałach, które zstąpiły na wołanie Jego. A Adam chwycił dar i ugiął się pod jego ciężarem, gdyż ciężki był. A ponieważ ciężkim był, Adam się pod nim ugiął. Otworzył go, po czym wyjął dar dany od Pana. A Pan był miłosierny, gdyż darem obdarzył Adama. A szczęście rozjaśniło mu twarz, gdyż w rękach dzierżył lustrzankę darowaną od Pana. A Pan radował się jego szczęściem. Adam wbiegł na wzgórze, na którym stał Jakub, przyjaciel Adama. A Jakub radował się szczęściem Adama. A Pan radował się szczęściem obojga. Bo szczęście wypełniało ich serce. I miłość będąca Panem i w Panu. A Pan radował się wraz z nimi. A pora była jeszcze wczesna, gdyż słońce jeszcze nie zaszło tam, gdzie zajść miało. I chwycił Adam lustrzankę, uginając się pod jej ciężarem, gdyż ciężka była. A pomógł mu Jakub, przyjaciel Adama. Złożyli lustrzankę na statywie, po czym zaczęli modlić się do Pana. A Pan ich wysłuchał, bo miłosierny był. I stanął Jakub pod dębem rosłym, wielkim jak z ziemi po ostatni liść wierzchołka. I oparł się o pień. A gołębica z gałęzi wyleciała, wystraszona przez Jakuba, przyjaciela Adama. A przyjaciele patrzyli na nią, jak odlatuje, gdyż wystraszona była. I rzekł Adam do Jakuba:
"Jakubie, spójrz tutaj", co znaczy: "Jakubie, spójrz tutaj".
A Jakub spojrzał, jak mu powiedział Adam, przyjaciel jego. I radość wypełniła jego serce, które zostało radością wypełnione. A radość na twarzy zawitała, co chciał wykorzystać Adam, przyjaciel Jakuba. I skierował obiektyw na Jakuba, by sprawdzić dar dany od Pana. A Pan radował się radością Jakuba, gdyż On był radością, a radość była w Nim. I spojrzał Adam na Jakuba, mówiąc:
"Uśmiech!"
... gdyż uśmiech na twarzy Jakuba chciał zobaczyć. I nacisnął przycisk tam, gdzie ten się znajdował. I zdziwił się Adam, przyjaciel Jakuba, gdyż zdjęcie Adamowi nie wyszło. Zdziwił się Jakub, a ciemność wypełniła serce jego. A Pan się nie zdziwił, gdyż wiedział. Wiedział, bo On był mądrością, a mądrość wypływała z Niego. Lecz nie przemówił do nich Pan, który wiedział, że Adamowi się nie udało, gdyż obiektyw miał zasłonięty. Jednakże Adam, przyjaciel Jakuba, nie mógł nic o tym wiedzieć, gdyż był mniejszy, niż robak najmniejszy przy Panu. Wiedzieć nie mógł, gdyż dotąd dzierżył tylko cyfrówki...

~RvR 23,4

;)

dodane na fotoforum: