Kościół klasztorny...w Rudach..

Zgodnie z ustaleniami archeologów kościół klasztorny w Rudach wzniesiono około 1300 roku. Jako budulca użyto cegły, uzupełnionej w partiach konstrukcyjnych piaskowcem. Świątynia należała do największych na Górnym Śląsku. Orientowaną – a więc zwróconą częścią ołtarzową na wschód – budowlę założono na planie krzyża łacińskiego. Jej korpus tworzą trzy nawy w układzie bazylikowym – nawa główna jest wyższa i posiada bezpośrednie oświetlenie. Ramiona transeptu występują poza mury naw bocznych. Prezbiterium założono na rzucie kwadratu, podobnie jak przylegające doń mniejsze kaplice. Układ ten, oparty na stosowaniu kątów prostych, charakteryzujący się surowością, nazywany bywa schematem św. Bernarda. Najbardziej znany z cystersów osobiście propagował to rozwiązanie, uznając je za odpowiadające ascetycznej duchowości zgromadzenia. W czasach budowy rudzkiej świątyni nie cieszyło się już ono popularnością. Mnisi chcieli prawdopodobnie nawiązać do architektury kościoła swego macierzystego opactwa w Jędrzejowie, gdzie podobny schemat pojawił się sto kilkadziesiąt lat wcześniej.
Wnętrze rudzkiej świątyni nakryto sklepieniami krzyżowo-żebrowymi. Dopływ światła zapewniają niewielkie, ostrołukowe okna. Jedynie we wschodniej ścianie prezbiterium przebito otwór okienny znacznie większych rozmiarów, wypełniony maswerkiem – czyli wykonanym z kamienia lub cegły elementem architektonicznej dekoracji, składającym się z motywów geometrycznych.