PAŁAC POD BLACHĄ

Późnobarokowy pałac, zbudowany w latach 1720-1730 przez Jakuba Fontanę u podnóża Zamku Królewskiego w Warszawie.
W XVI wieku stała tu kamienica, w II poł. XVII wieku przebudowana przez podkomorzego wielkiego koronnego Jerzego Dominika Lubomirskiego na pałac z dodaniem południowego skrzydła na nasypie, potem dodanie północnego skrzydła i wiele kolejnych przebudów, m.in. dodawanie i odejmowanie pięter w skrzydłach, czy obniżanie lub podwyższanie dachu w części centralnej. Pałac praktycznie cały czas podlegał poważnym przemianom, także w XIX wieku i dwudziestoleciu międzywojennym. Trudno więc mówić o jakiejś podstawowej bryle, do której można by odnieść współczesną odbudowę po II wojnie światowej, będącej stylizacją na czasy stanisławowskie.
Obecnie pałac wyróżnia się wąską białą fasadą oraz długimi skrzydłami. Swą nazwę zawdzięcza nietypowemu w dawniejszych czasach pokryciu blachą miedzianą, aczkolwiek wcześniej w II poł. XVIII wieku był pokryty dachówką co uwiecznił na swoim obrazie Barnado Belotto ( Canaletto ). Od roku 1798 mieszkał w nim m.in. książę Józef Poniatowski, któremu pałac podarował Stanisław August Poniatowski. Przynajmniej raz był w pałacu Napoleon Bonaparte, a przez kilka miesięcy książę Józef Poniatowski gościł w nim swojego przyjaciela marszałka Francji Joachima Murata.
W czasie II wojny światowej pałac został przez Niemców spalony w 1944. Odbudowany tuż po wojnie w latach 1948-1949.
Ta barokowa budowla ma bardzo ciekawy układ pionowy: od strony zamku budynek posiada dwie kondygnacje, natomiast od strony skarpy wiślanej aż cztery
W latach 2004-2008 pałac poddany został remontowi, konserwacji, rewitalizacji i dostosowany został do funkcji muzealnych i edukacyjnych. Stałymi ekspozycjami jest wystawa kobierców Fundacji Teresy Sahakian oraz wnętrza poświęcone ks. Józefowi Poniatowski