\"Za­gadnąłem kiedyś stracha na wróble: \\\"Nie męczy cię stać tak sa­mot­nie na od­ludnym po­lu?\\\". A on na to : \\\"Ra­dość strasze­nia jest tak sil­na i trwała, że nig­dy się nią nie nudzę\\\". Po­wie­działem mu po chwi­li zas­ta­nowienia : \\\"Prawdę mówisz, ja także zaz­nałem nieg­dyś ta­kiej ra­dości\\\". \\\"Je­dynie ci, którzy wyp­cha­ni są słomą, mogą jej dostąpić\\\" - od­rzekł mi na to. Od­szedłem, sam nie wiedząc czy pochwa­lił mnie, czy też zga­nił. Upłynął rok, pod­czas które­go strach na wróble stał się fi­lozo­fem. Gdy znów go mi­jałem, zo­baczyłem dwie wro­ny bu­dujące gniaz­do pod je­go ka­peluszem\"