(24)
Wielkością jest zbliżony do kosa, o bardziej krępej sylwetce, z krótkim ogonem i smukłym ostro zakończonym cytrynowożółtym dziobku.
Upierzenie szpaka nie jest wcale czarne, jak niekiedy z daleka może się wydawać. Gdyby się dokładnie przyjrzeć szpacze pióra mienią się w dużym stopniu zielenią, błękitem, fioletem, czernią. To w okresie lęgowym, ptaki na jesień zmieniają upierzenie, stają się wtedy brązowe z jeśli nie całe czarne, z połyskiem fioletowym na głowie i zielonkawym na grzbiecie. Samiec różni się od samicy niebieskawą nasadą dzioba, u niej zaś jest ona różowawa. Płeć można odróżnić również po metalicznym połysku upierzenia u samca, w czasie spoczynku tylko samica posiada gdzieniegdzie białe cętki.Szpak średnio 63% swojego czasu spędza na intensywnym żerowaniu.Najczęściej można go spotkać żerującego wśród traw, w miastach: w parkach, przy śmietnikach. Nie pogardzi również i stołówką na drzewie, np. na jarzębinie, czereśni.
Szpak posiada niebywale silne nogi. Dzięki temu potrafi rozwinąć niebywałą prędkość od 3,5 do 5-6 kilometrów na godzinę!!!
Szpaki zimują najczęściej we Włoszech i południowej Francji,ale gdy zaczyna sie robić cieplej,przemieszczają sie bliżej Polski,często koczując na Wyż.Wegierskiej,gdzie jest dużo pastwisk,no i robaków do szukania.
