Monument flory i spokój palącej się przestrzeni
czuję, jakby to we mnie ginęły niepokoje
Cisza wewnętrzna i wspomnienie burzy
gdy jak to płacz i śmiech sprawiał ból
to ja płakałam, że płaczę
i płakałam, że się śmieję...
Dusić się z pragnienia i niemożności oddechu
z niewiedzy i ślepej wiary
dusić się i niknąć wewnętrznie
zapowiadać koniec świata drżącym zaciśnięciem powiek...