...

Był kiedyś świat dzielony na czworo
na osiem dłoni przy jednym stole
obok snu czuwającego w trzech pokojach
i świcie witanym w jednych oczach

Był kiedyś świat dzielony na czworo
każda połówka jeszcze na pół
i po równo
byle razem w ścianach kilku
pod ścianą jedną

Był kiedyś świat dzielony na czworo
cztery talerze, noże, widelce,
dwie i dwie szklanki
a jedno szczęście

Życie płynęło z liczbą idealną
samą w sobie pełną,
aż przyszła pustka na miejsce jedno
talerz obraził się,
stłukł szklankę
nóż pogonił widelec i przeciął nić nadziei

Stół nadal jeden
przy nim cztery krzesła
i drżą w dziwnym chłodzie,
bo nikt na nich nie siada
Czasem jeszcze tylko trzy z nich odetchną,
ale to ostatnie zamarzło na śmierć...