Kolejka dusz...

Nie potrafię sobie wmówić, że trzeba żyć, że należy być normalnie... Nic nie jest normalne. Próbuję zaciskać zęby, ale coraz rzadziej mi się to udaje. Nie mogę zapomnieć smaku łez. Łkanie zagłusza oddech, westchnienie napełnia duszę goryczą. Nie mam zrozumienia, ani znieczułości. Bo mówię do samej siebie, a słowa te nie są otuchą. W samotności, w samotności, w samotności umieram... Podgłaśniam dźwięki muzyki, aby krzyk bólu zagłuszyć. Nie chcę, nie chcę istnieć. Nie nauczyłam się żyć po prostu... Z tym. Byłoby inaczej, gdybyśmy mogli być razem, razem płakać, a nie każde z osobna. Byłoby inaczej, gdyby brak nie był tak wielki, że nie ma chwili, aby o nim nie myśleć.
Byłoby inaczej, gdyby nie tak mocno nam Ciebie zabrano...
Byłoby inaczej, gdybyś nie zginął, gdybyś dalej żył...