Lubień Wielki

Lubień Wielki - Źródło Adolfa.
Lubień Wielki - osiedle typu miejskiego w rejonie gródeckim obwodu lwowskiego, na Płaskowyżu Tarnogrodzkim na wysokości 275m n.p.m.

Początkiem Lubienia miał być wymieniany gród Lubynhorod, zniszczony w 1241 roku przez halickiego księcia Daniela Romanowycza i później już nie odbudowywany. Po przyłączeniu Rusi Czerwonej do Polski okoliczne dobra były królewszczyzną. Król Władysław Jagiełło nadał je staroście halickiemu i rohatyńskiemu Mikołajowi Parawie, który na początku XV wieku założył tu wieś Lubyń, zasiedlając ją osadnikami z Rusi i Mazowsza. Około połowy stulecia dobra rozdzielono na dwie części zwane Lubieniem wielkim i małym. Dziedzicami Lubienia Wielkiego od II połowy XV do początków XVII wieku byli Wilczkowie. Po zniszczeniu wsi przez Tatarów w 1624 rokustolnik lwowski Jan Wilczek musiał zasiedlać ją od początku. W II połowie XVII wieku majątek przeszedł na wojewodę podolskiego – Stefana Humickiego i w rękach Humickich pozostawał do końca następnego stulecia. Następnie na krótki czas należał do Świdzińskich, a następnie jako wiano Marianny ze Świdzińskich przeszedł na własność rodu Jabłonowskich.
Za czasów Jabłonowskich miejscowość zasłynęła jako uzdrowisko dzięki obecności źródeł siarczanych. Co prawda były one znane już w XVI wieku, lecz dokładnie zbadali je i opisali lwowscy naukowcy w końcu XVIII wieku. Wtedy też powstało pierwsze kąpielisko. W latach dwudziestych XIX wieku staraniem Marianny Jabłonowskiej wybudowano w Lubieniu łazienki dla zasobnych kuracjuszy ze Lwowa. W 1849 Ludwik Jabłonowski sprzedał majątek wraz z pałacem i zdrojowiskiem baronowi Konstantemu Brunickiemu. W tym czasie zakład zdrojowy gwałtownie się rozwija. Nowy właściciel buduje nowoczesne łazienki, pensjonaty i hotele. Liczba gości radykalnie wzrosła od roku 1902, gdy do Lubienia dotarła kolej ze Lwowa. W tym stanie zakład funkcjonuje do I Wojny Światowej.

Skan starej widokówki z 1950 roku.