Święta Góra Grabarka

W lasach Puszczy Mielnickiej do dziś znajdują się miejsca o których ludność lokalna zachowała ustne przekazy o cudownych źródłach, świętych górach i pustelniach. W podaniach okolicznej
ludności uparcie powraca wspomnienie o mnichach mieszkających na górze i w jej okolicach od najdawniejszych czasów. Prawdopodobnie mieszkali tu już przed
wiekiem XIII mnisi wywodzący się z Ławry Kijowsko-Peczerskiej.
Bujnie rozwijające się już na przełomie XI i XII wielki pobliskie miasta Drohiczyn i Mielnik – leżące na na historycznym szlaku wodnym łączącym cywilizację południa i północy – były pierwszymi znaczącymi ośrodkami chrześcijaństwa wschodniego i to w nich powstały pierwsze cerkwie Podlasia.
W cerkwi św. Bogarodzicy w Mielniku znajdowała się ikona Spasa Izbawnika. To do niej zwracali się ludzie z prośbą o pomoc w chwilach przełomowych i tragicznych. W obawie przed najazdem Tatarów wywieziono cudowną ikonę Spasa Zbawiciela, która ukryto w świętym miejscu w Puszczy Mielnickiej. Prawdopodobnie w tym też okresie ikona zaginęła, pozostała jednak pamięć o niej.
Święta Góra Grabarka zasłynęła z cudu jaki miał miejsce na początku 1710 roku podczas kolejnej epidemii cholery, która dziesiątkowała ludność Podlasia. Legenda mówi, że pewien starzec z pobliskich Siemiatycz,doznał wtedy objawienia - ci, którzy dotrą we wskazane miejsce, zostaną uratowani od epidemii. Miejscem tym okazała się Góra Grabarka. Po przybyciu wiernych i ustawieniu krzyża ludzie zaczęli zdrowieć. Latem 1710 roku zebrało się w Grabarce około 10 tysięcy ludzi. W tym też roku ocaleni wznieśli na Świętej Górze drewniana kapliczkę – nie ma jednak wzmianki czy była to pierwsza świątynia.


https://www.garnek.pl/vinga