Lewickie

Pierwsze wzmianki o wsi pochodzą z 1540 r. w tym to czasie Maciej Lewicki, późniejszy podsędek i sędzia ziemski tytułował się dziedzicem na Niewodnicy. O karierze Macieja Lewickiego zdecydował w dużym stopniu ożenek z księżniczką Anną Porycką ze Zbaraża. Po śmierci Macieja energiczna żona przez pół wieku zarządzała schedą Lewickich. Pod koniec XVII w. jako posag majątek przeszedł w ręce Gąsowskich, a po stu latach w ręce Orssettich. Na początku XIX wieku wieś należy do Grądzkich. W roku 1812 dwór jest świadkiem tragedii. Wycofujący się przed wojskami napoleońskimi Rosjanie wywożą do Rosji marszałka szlacheckiego obwodu białostockiego Wiktora Grądzkiego ówczesnego właściciela Niewodnicy Lewickich. Jego córka, urodzona w 1813 r. wnosi w posagu dobra Tadeuszowi Nowickiemu. Nowiccy w 2 połowie XIX w. na miejscu starej budowli budują nowy dwór. Rodzina Nowickich posądzona o „czarną magię” dość szybko zostaje „wyklęta” przez miejscową ludność. Atmosferę tamtych wydarzeń oddają słowa księdza który chował ostatnich właścicieli majątku ….\"A gdy wyprowadzono trumnę z pałacu zebrały się czarne burzowe chmury, a na drodze z pałacu do kościoła ludzie ustawili płonące beczki ze smołą, na przypomnienie, że całą wieczność będzie się smażył w piekle\"
Od początku XX wieku dwór stoi opuszczony, miejscowa ludność urządza tam potańcówki. W roku 1945 majątek przejmuje państwo, dwór niszczeje. Kilka lat temu ruiny kupuje prywatna osoba, zobowiązuje się do odbudowy dworu. Powstaje płot, pojawiają się tabliczki z napisem – teren prywatny, odbudowa nie rusza do dnia dzisiejszego. Każdy próbujący sfotografować ruiny jest przeganiany przez „warczącego” faceta.

https://www.garnek.pl/vinga